U Stefana rozwój choroby przebiegał podręcznikowo. Wszystko zaczęło się od zmian nastroju, które jego przypadku przebiegały dość gwałtownie. Z miłego i do rany przyłóż starszuka zmieniał się w bestię nie do poznania. Nie pamiętał tego jak się zachowywał, co mówił. Kiedy pewnego dnia nie rozpoznał siebie w lustrze rodzina wiedziała, że choroba osiągnęła najwyższe stadium.
Choroba Alzheimera po raz pierwszy została opisana w roku 1906 przez Aloisa Alzheimera niemieckiego psychiatrę i neuropatologa.
Choroba ta charakteryzuje się postępującą degeneracją ośrodkowego układu nerwowego.
Wyróżnia się 2 główne postacie choroby Alzheimera:
- „postać rodzinna (FAD - ang. Familial Alzheimer's Disease, ok. 15% przypadków)
- postać sporadyczna (SAD - ang. Sporadic Alzheimer's Disease, ok. 85% przypadków
a każda z nich może mieć jedną z 2 odmian:
- postać wczesna (EOAD, początek przed 65 r.ż.)
- postać późna (LOAD, początek po 65 r.ż.)”.[1]
W jaki sposób dokonują percepcji osoby dotknięte chorobą?
„Aby spróbować lepiej zrozumieć chorego na chorobę Alzheimera proszę wyobrazić sobie, że ktoś pozostawia Państwa całkowicie samotnych w małym chińskim miasteczku, gdzie nie tylko nie rozumieją Państwo mowy, ale i nie są w stanie czegokolwiek przeczytać. Wszędzie napotykają Państwo na zupełnie niezrozumiałe zwyczaje, jak chociażby jedzenie pałeczkami. A co gorsza wciąż wpadają Państwo na ludzi, którzy do Państwa coś mówią, czego Państwo zupełnie nie rozumieją, zachowując się przy tym tak, jakby Państwa od dawna znali, zakładają ponadto, że Państwo o wszystkim przecież wiedzą”.[2]
Najważniejszą kwestią w przypadku zachorowania na chorobą Alzheimera jest właściwa rehabilitacja. Osoby dotknięte chorobą nie są w pełni sprawne i nie potrafią w zaawansowanym stadium przypadłości same sobie radzić. Co należy zrobić? Przede wszystkim sprawić, aby nasi bliscy nie czuli się odrzuceni. Warto przydzielać im pewne zadania, które po pierwsze sprawią im frajdę a po drugie wyzwolą w nich chęć do działania. Poczucie bycia potrzebnym bardzo korzystnie wpłynie na jego samopoczucie a także przyczyni się do aktywności, która zapobiegnie pogłębiającej się stagnacji i otępieniu.
Jak komunikować się z osobami cierpiącymi na demencję?
- Mówić krótkimi, prostymi zdaniami.
- Ważne kwestie powtarzać kilkakrotnie.
- Wykazywać cierpliwość.
- Dać czas na odpowiedź.
- Chwalić, ograniczyć krytykę.
- Nie krzyczeć.
- Okazywać szacunek i zrozumienie.
- Nie wdawać się w bezsensowne dyskusje.
- Organizować czas wolny, nie pozwalać na „nic nie robienie”.
Co można zrobić aby zmniejszyć ryzyko zachorowania:
- zdrowo się odżywiać ( dieta śródziemnomorska bogata w warzywa, owoce z małą ilością tłuszczów nasyconych) oraz regularnie oddawać się ćwiczeniom fizycznym,
- bardzo cenny jest wysiłek intelektualny, więc wszelkiego rodzaju zadania logiczne, gry w szachy itp. są jak najbardziej na miejscu,
- istotną kwestią jest również utrzymywanie zdrowych i dość regularnych relacji społecznych.
Będąc wyposażonym w wiedzę odnośnie przeciwdziałania chorobie warto podejmować kroki zapobiegawcze już teraz. Zachęcam więc do lektury artykułów w kategorii Kreatywność i twórczość . Niech mózg pracuje na pełnych obrotach!
Źródło:
http://www.chorobaalzheimera.pl/index.php5?strona=pytaniaoopieke
http://pl.wikipedia.org/wiki/Choroba_Alzheimera
Czechowska A., Jesteś człowiekiem? … nie pamiętam, [w:] Moda na zdrowie dla ciebie i twojej rodziny nr 04, kwiecień 2012
(opracowanie własne)