Choroba Alzheimera.

U Stefana rozwój choroby przebiegał podręcznikowo. Wszystko zaczęło się od zmian nastroju, które  jego przypadku przebiegały dość gwałtownie. Z miłego i do rany przyłóż starszuka zmieniał się w bestię nie do poznania. Nie pamiętał tego jak się zachowywał, co mówił. Kiedy pewnego dnia nie rozpoznał siebie w lustrze rodzina wiedziała, że choroba osiągnęła najwyższe stadium.

Choroba Alzheimera po raz pierwszy została opisana w roku 1906 przez Aloisa Alzheimera niemieckiego psychiatrę i neuropatologa.

Choroba ta charakteryzuje się postępującą degeneracją ośrodkowego układu nerwowego.

Wyróżnia się 2 główne postacie choroby Alzheimera:

• „postać rodzinna (FAD - ang. Familial Alzheimer's Disease, ok. 15% przypadków)
• postać sporadyczna (SAD - ang. Sporadic Alzheimer's Disease, ok. 85% przypadków

a każda z nich może mieć jedną z 2 odmian:

• postać wczesna (EOAD, początek przed 65 r.ż.)
• postać późna (LOAD, początek po 65 r.ż.)”.[1]

W jaki sposób dokonują percepcji osoby dotknięte chorobą?
„Aby spróbować lepiej zrozumieć chorego na chorobę Alzheimera proszę wyobrazić sobie, że ktoś pozostawia Państwa całkowicie samotnych w małym chińskim miasteczku, gdzie nie tylko nie rozumieją Państwo mowy, ale i nie są w stanie czegokolwiek przeczytać. Wszędzie napotykają Państwo na zupełnie niezrozumiałe zwyczaje, jak chociażby jedzenie pałeczkami. A co gorsza wciąż wpadają Państwo na ludzi, którzy do Państwa coś mówią, czego Państwo zupełnie nie rozumieją, zachowując się przy tym tak, jakby Państwa od dawna znali, zakładają ponadto, że Państwo o wszystkim przecież wiedzą”.[2]

Najważniejszą kwestią w przypadku zachorowania na chorobą Alzheimera jest właściwa rehabilitacja. Osoby dotknięte chorobą nie są w pełni sprawne i nie potrafią w zaawansowanym stadium przypadłości same sobie radzić.  Co należy zrobić? Przede wszystkim sprawić, aby nasi bliscy nie czuli się odrzuceni. Warto przydzielać im pewne zadania, które po pierwsze sprawią im frajdę a po drugie wyzwolą w nich chęć do działania. Poczucie bycia potrzebnym bardzo korzystnie wpłynie na jego samopoczucie a także przyczyni się do aktywności, która zapobiegnie pogłębiającej się  stagnacji i otępieniu.

Jak komunikować się z osobami cierpiącymi na demencję?

1. Mówić krótkimi, prostymi zdaniami.
2. Ważne kwestie powtarzać kilkakrotnie.
3. Wykazywać cierpliwość.
4. Dać czas na odpowiedź.
5. Chwalić, ograniczyć krytykę.
6. Nie krzyczeć.
7. Okazywać szacunek i zrozumienie.
8. Nie wdawać się w bezsensowne dyskusje.
9. Organizować czas wolny, nie pozwalać na „nic nie robienie”.

Co można zrobić aby zmniejszyć ryzyko zachorowania:

- zdrowo się odżywiać ( dieta śródziemnomorska bogata w warzywa, owoce z małą ilością tłuszczów nasyconych) oraz regularnie oddawać się  ćwiczeniom fizycznym,

- bardzo cenny jest wysiłek intelektualny, więc wszelkiego rodzaju zadania logiczne, gry w szachy itp. są jak najbardziej na miejscu,

- istotną kwestią jest również utrzymywanie zdrowych i dość regularnych relacji społecznych. 

Będąc wyposażonym w wiedzę odnośnie przeciwdziałania chorobie warto podejmować kroki zapobiegawcze już teraz. Zachęcam więc do lektury artykułów w kategorii Kreatywność i twórczość . Niech mózg pracuje na pełnych obrotach!

Źródło:

http://www.chorobaalzheimera.pl/index.php5?strona=pytaniaoopieke

http://pl.wikipedia.org/wiki/Choroba_Alzheimera

Czechowska A., Jesteś człowiekiem? … nie pamiętam, [w:] Moda na zdrowie dla ciebie i twojej rodziny nr 04, kwiecień  2012

(opracowanie własne)